leren leren

Hoe hard het verdict ook is, feiten als deze van afgelopen weekend; zijn verdomd pijnlijke maar o zo belangrijke voetballessen. Wie zonder fout is, mag de eerste steen gooien.  Het pleit echter voor de jongens dat ze dit wel begrijpen. Na de match werd niemand met de vinger gewezen, de jongens zochten elkaars gezelschap op, troostten elkaar, hielpen mekaar door het dal heen, vooral de jongens die zichzelf de nederlaag toeschreven, werden goed omringd.  You win together, you lose together, ... together ... samen. Samenhorigheid, dat maakt van voetballers, trainers, afgevaardigde, supporters, een team. Iedereen heeft zijn trots, zijn eigenheid, zijn drijfveren, in een team moeten die op mekaar afgesteld worden. Een fijntuningsoefening die elk seizoen opnieuw dient te worden gemaakt, want niet elke ploeg is dezelfde als de voorgaande, en na onze jongens komen nieuwe groepen. Deze groep heeft schitterende jaren achter de rug, nu gaat het moeilijk ...heel moeilijk. U15 heeft iedereen nodig rond de spelersgroep. Verwachtingspatronen worden zeer zeker niet ingevuld, een trainer heeft recht de groep daarop te wijzen. Was het hard? Ja, het was zelfs keihard, het schokte de meeste van onze jongens tot in hun diepste vezels. Daar hoeft niemand nog een schepje bovenop te doen, zeker niemand die geacht wordt zich niet met het sportieve beleid rond de ploeg te moeien. Onze jongens beseften maar al te goed wat de woorden van de trainer betekenden. Het schepje erna was geen schep, maar een schop, natrappen en niet voor het eerst, we hopen nu echter wel voor het laatst!

Wij hebben ook een boodschap:  'Ja...U15 is de moeite waard om volgende weekend terug op die bus te stappen. Ja, naar Standard, waar we zware kletsen riskeren, want we gaan op bezoek bij één van de sterkste teams uit de reeks. Want hey, wij zijn een team, toch?