Trainer luidt de alarmbel

We hadden ons wekelijks gesprekje met trainer Eric liever in andere omstandigheden gevoerd.  Voor het eerst sinds heel lang hoorden we de bittere ernst in zijn woorden.  Voor Eric was de prestatie tegen Gent het dieptepunt in zijn drie jaar als trainer van Lokeren.  Te weinig spelers op niveau, te weinig beweging, te weinig voetballend initiatief, te weinig lef, te weinig mentaliteit. Te weinig...voor een ploeg in een nationale opleiding. 

We kunnen er niet om heen dat deze groep inderdaad eerder brave schapen zijn dan wel lepe vossen.  Het zijn nog jongens, geen kerels waarmee je naar de oorlog gaat.  En misschien helaas voor sommigen, is net dat een aspect dat in de bovenbouw van een nationale opleiding een voorname rol gaat spelen. En een punt waarop spelers worden geëvalueerd om verder te kunnen in de opleiding.   De speeltijd is voorbij, de zinsnede die trainer Eric al aan het begin van het seizoen duidelijk stelde, herhaalde hij nog eens.  De jongens kozen voor een nationale opleiding. In combinatie met school is dat geen makkie, er rest geen tijd voor iets anders dan studie en voetbal. Alle spelers moeten voor de spiegel staan en voor zichzelf uitmaken of hij dit wil en kan opbrengen, of hij aan de 'eisen' van een nationale opleiding, kan of wil voldoen. 

Trainer Eric vindt deze groep te braaf voor zichzelf, slechts enkelen slagen er momenteel in over of door de pijngrens te gaan. Slechts enkelen stellen zichzelf in vraag.  Dat moet anders. Maar ook voor de maats is de groep te braaf, aldus de trainer.  Als er eentje met de 'klak' naar gooit dan wordt daar wel vrolijk om gelachen, maar er wordt nauwelijks gereageerd als 'het erover is'.  Ook dat is volwassen worden, mekaar op de rechten en plichten wijzen. 

Wij vinden het fijn dat dit een vriendengroep is, wij ervaren de voetbalbeleving die onze jongens al sinds jaar en dag hebben, als zeer aangenaam en leuk. Al is het echt niet leuk om de jongens nu al vijf weken te zien 'zwemmen' . Voetbalplezier is altijd een troef voor dit U15 geweest, maar de realiteit vraagt nu voetbalernst. 

Aan onze jongens om te antwoorden, individueel en in groep. Misschien moeten ze even de koppen samensteken om in groep uit te maken waar het schoentje wringt, met een kritische beschouwing van zichzelf, de maats en het team, als 'grote mensen', al dan niet maar misschien wel heel graag met de trainer.  Want ook die stelt zichzelf in vraag. Gesprekken zijn voorlopig slechts éénrichtingsverkeer gebleken, van de trainer naar een speler of de groep.  Telkens ging de speler/groep stilletjes naar de grond zitten kijken. Of werd er niets wezelijks gezegd. Iedereen met een mening mag daarvoor uitkomen, als die gefundeerd en respectvol wordt gebracht.  Gooi het eens in de groep, U15!