Wie de wedstrijd zag, gelooft nog steeds de cijfers niet, wie de cijfers ziet gelooft nooit het wedstrijdverhaal.
Onze jongens domineerden de ganse eerste helft, we kregen mooie pogingen te zien van Preben, Jordy en een omhaal van Tars. Een defensief ingesteld Mechelen loerde op balverlies, bij de eerste keer klutste de bal vanaf Jens tot in een Mechelse voet, 1-0.
Na rust, startte Lokeren gretig ...een defensief ingesteld Mechelen loerde op balverlies, bij de tweede keer klutste de bal vanaf Jens tot in een Mechelse voet, 2-0. De Lokerse kopjes gingen naar beneden, de fut was er helemaal uit, de noodploeg kon verdere averij niet vermijden. Het werd nog 3-0, een vrije trap vanop 35m los onder de lat, de arme Jens had nauwelijks een bal in de buurt gezien maar werd wel driemaal geklopt. Het werd nog erger, niet meer in de stand maar Arno en Senne vielen ook nog eens uit, de nummers zes en zeven in de rij. De nauwelijks herstelde Mattis en Jordy moesten toch aan de bak, maar je kan van die jongens niet verwachten dat ze er meteen weer staan na wekenlang stil te hebben gelegen. Zuur, zuur, heel zuur, ook het verlies, ja. Al dient gezegd dat het Lokerse niveau wel heel dramatisch werd na de 2-0, en Mechelen? Die stonden van verbazing en plezier te dansen.
Het is niet anders, we moeten met lede ogen aanzien, hoe steeds bijkomende blessures de energie van de andere jongens wegneemt, niemand wordt ook maar een beetje noodzakelijke rust gegund. Je kan niet ongestraft met een beperkt aantal jongens op de toppen van de tenen blijven lopen. Hoe graag ze dat ook voor mekaar willen doen, vele spelers snakken naar rust. Trainer Eric beseft dat maar al te goed, zo bleek uit ons wekelijks wedstrijdpraatje, het initiatief tot inbouwen van rust zal vanuit Lokeren komen. Wij als ouders hebben daar een heel belangrijke rol in te spelen, er op toe zien dat onze jongens hun rust thuis ook nemen, zal de kans op (ernstige) blessures misschien niet helemaal wegnemen maar toch reduceren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten